Pavlus ve Silas, Amfipolis ve Apollonia’dan geçerek Selanik’e geldiler. Orada bir Yahudi havrası vardı ve Pavlus her zamanki alışkanlığıyla havraya girerek art arda üç Şabat günü boyunca Kutsal Yazıları açıklayarak öğretti. Sadece vaaz etmekle kalmadı, anlamını da açıklayarak dinleyenlerin anlayışına hitap etti.

Her durumda Tanrı'nın iradesi gerçekleşir. Beklenmedik zorluklar ve sıkıntılar içinde bile Tanrı çalışmaktadır. Elçi Pavlus ve Silas, Filipi'de cinli bir cariyeyi iyileştirerek Müjde'yi yayarken büyük bir sıkıntıyla karşılaştılar. Ancak, içinde bulundukları umutsuz durumun ortasında Tanrı, harika bir kurtuluş eseri gerçekleştirdi. Bugün bu olayı inceleyerek Tanrı'nın gücünü ve ilahi planını derinlemesine düşünmek istiyoruz.

Tanrı’nın işleri her zaman mükemmeldir ve en küçük bir hata içermez. Bizler çoğu zaman kendi planlarımızla yola çıkarız ama Tanrı tüm yollarımızın üzerindedir. Bazen yollarımızı kapatır, bazen de hiç beklemediğimiz yerlere yönlendirir. İşte buna Tanrı’nın rehberliği ve egemen planı deriz. Pavlus’un ikinci müjdeleme yolculuğunda da Tanrı’nın bu harika rehberliğini açıkça görebiliyoruz.

Rab’bin işini yapmak için karar verip yola çıktığımızda, çoğumuzun içinde taşıdığı bir beklenti vardır:"Tanrı kesinlikle yolumu açacaktır." Müjdeyi yaymak, iyi işler yapmak, itaat etmek için ilerliyoruz; dolayısıyla her şeyin sorunsuz gitmesini bekliyoruz. Ancak Elçilerin İşleri 16. bölümde okuduğumuz bu pasaj, bu beklentimizi nazikçe sarsıyor ve bizi Tanrı'nın daha derin yönlendirmelerine davet ediyor. Elçi Pavlus, ikinci müjdeleme yolculuğundaydı. Asya bölgesine gidip Tanrı'nın sözünü duyurmak istiyordu. Fakat Kutsal Kitap şöyle diyor: Kutsal Ruh onların Asya’da Tanrı sözünü duyurmalarına izin vermedi (Elç. 16:6). Daha sonra Bithinya’ya gitmek istediler ama bu sefer de İsa'nın Ruhu buna izin vermedi (Elç. 16:7).

İman yolculuğumuzda hata yapabilir ve düşebiliriz. Ancak Tanrı, eksikliklerimiz aracılığıyla bizi büyütür, düştüğümüz yerden tekrar kalkmamızı sağlar. Bugünkü metinde, Pavlus ve Barnabas arasındaki anlaşmazlıktan dersler çıkararak büyüyen bir işçinin nasıl olması gerektiğini öğreneceğiz. Aynı zamanda ikinci misyonerlik yolculuğunda neden Timoteos’un seçildiğini inceleyerek bizlerin de Rab’bin işçileri olarak nasıl yetişebileceğimizi göreceğiz.

Elçilerin İşleri 15:22-35, kilisede birlik süreci ve bu süreçte liderlerin rollerinin ne kadar önemli olduğunu göstermektedir. Yahuda, Silas, Pavlus ve Barnaba, Kutsal Ruh'un rehberliğine itaat ederek, topluluk uzlaşmalarına saygı göstererek, Söz ile teşvikte bulunarak ve görevlerini sadakatle yerine getirerek günümüz kilisesine önemli bir örnek teşkil etmektedir. Günümüzde kilise hâlâ çeşitli zorluklar ve çatışmalarla karşı karşıyadır. Ancak Kutsal Ruh'un rehberliğini aradığımızda, liderler Söz ile teşvik ettiğinde ve tüm üyeler tek yürekle ilerlediğinde, kilise gerçek bir birlik sağlayabilir.

Bugün Elçilerin İşleri 15. bölümüne bakarak Tanrı'nın lütfunun bizi nasıl kurtardığını derinlemesine düşünmek istiyoruz. İlk kilise, Müjde yayılırken Yahudiler ve diğer uluslar arasındaki inanç farklılıkları nedeniyle bazı zorluklarla karşılaştı. Bazı kişiler, "Musanın yasasına göre sünnet olmazsanız kurtulamazsınız" (Elçilerin İşleri 15:1) diyerek kurtuluş için yasanın gereklerini yerine getirmek gerektiğini savunuyordu. Ancak Pavlus ve Barnabas buna karşı çıktı ve kurtuluşun yalnızca İsa Mesih'in lütfuyla mümkün olduğunu güçlü bir şekilde savundular. Bu konuyu çözmek için elçiler ve ihtiyarlar Yeruşalim'de bir araya gelerek bir toplantı düzenledi. Kurtuluşun yasaya mı yoksa Tanrı'nın lütfuna mı dayandığını tartıştılar. Sonuç açıktı: Biz kendi eylemlerimizle veya geleneklerimizle değil, sadece Tanrı'nın lütfuyla kurtuluyoruz.

Bugün okuduğumuz Kutsal Kitap metni, Elçilerin İşleri 14. bölümden alınmıştır. Pavlus ve Barnaba’nın misyonerlik yolculuğunda çeşitli şehirleri ziyaret ederek Müjde’yi yaydıklarını, öğrenciler yetiştirdiklerini ve kiliseler kurduklarını anlatıyor. Bu ayetler üzerinden, kilisenin yapması gereken işler üzerine derin düşünebiliriz. Kilise, yalnızca bir araya gelen bir topluluk değil, Tanrı’nın Krallığını genişleten, imanlıları güçlendiren ve dünyaya ışık tutan bir misyona sahip olmalıdır. Bugün, bu metin aracılığıyla kilisenin dört temel görevini ele alacağız.

Sevgili kardeşlerim, bugün Kutsal Kitap’tan okuduğumuz bölümü inceleyerek İsa Mesih’in tanıkları olarak nelere odaklanmamız gerektiğini derinlemesine düşünmek istiyoruz. Pavlus ve Barnabas, Listra’da Müjde’yi duyururken Tanrı’nın diri olduğunu kanıtlayan büyük bir mucize yaşadılar. Doğuştan beri hiç yürümemiş olan bir adam, Pavlus’un emriyle aniden ayağa kalkıp yürümeye başladı. Bu mucizeyi gören halk, Pavlus ve Barnabas’ı tanrılar olarak gördü ve onlara kurban sunmak istedi. Ancak elçiler, bu övgüyü kendilerine değil, yalnızca Tanrı'ya yönlendirerek Müjde’yi duyurdular. Bununla birlikte, Yahudilerin kışkırtmaları sonucunda Pavlus taşlanarak öldü sanıldı ve şehir dışına sürüklendi. Ama o, tekrar ayağa kalkarak Müjde’yi duyurmaya devam etti. Bu olay bize İsa'nın tanıkları olarak nerelere odaklanmamız gerektiğini öğretir.

Elçilerin İşleri 14:1-5'teki ayetler, Müjde'nin yayılma sürecinde yaşanan zorlukları ve Tanrı'nın işleyişini gösteren önemli bir sahnedir. Pavlus ve Barnabas, Konya'da Müjde'yi ilan ettiklerinde birçok Yahudi ve Grek iman etti, ancak aynı zamanda onların hizmetine engel olmak isteyenler de vardı. İtaatsiz Yahudiler, putperestlerin kalplerini kışkırtarak Müjde'ye karşı çıkmalarını sağladı ve nihayetinde iki elçiyi taşlamaya teşebbüs ettiler. Ancak tüm bu zorluklara rağmen elçiler cesurca Müjde'yi ilan ettiler ve Rab, onların elleriyle harikalar ve mucizeler gerçekleştirerek hizmetlerini doğruladı. Bu olaydan, Müjde'nin sadece sözle değil, sıkıntılar yoluyla hareket ederek ve dua ile gerçekleştiğini öğreniyoruz. Bu vaazda, bir tanık olarak Müjde'nin yayılma sürecinde sıkıntılar yoluyla nasıl ilerlediğini ve harikalar ile mucizelerin dua ihtiyacını nasıl vurguladığını ele alacağız.