Bir şehrin dönüşümü nasıl başlar? Kültürün değişmesi, hayat yönünün değişmesi ve değerlerin yeniden tanımlanması tesadüfen olmaz. Elçilerin İşleri kitabının on dokuzuncu bölümü, bir kişi olan Pavlus’un Tanrı’nın sözünü izleyerek bir şehri nasıl değiştirdiğini canlı bir şekilde gösterir. Bu dönüşümün merkezinde dikkat çekici mucizeler veya güç gösterileri değil, Pavlus’un Tanrı’nın sözünü eksiksizce bildirme tutkusu vardı. Bu söz aracılığıyla Kutsal Ruh’un gücünün nasıl ortaya çıktığını öğreniyoruz ve bu gücü hayatımızda nasıl deneyimleyebileceğimize dair pratik uygulamalar çıkarabiliyoruz.

Elçilerin İşleri kitabı, Pavlus’un ikinci misyon yolculuğunun son sahneleri aracılığıyla bize derin ruhsal içgörüler sunar. Pavlus, Korint’teki uzun hizmetini tamamladıktan sonra kardeşleriyle vedalaşarak, Suriye’ye gitmek üzere gemiye biner. Yanında hizmet Emektaşları Priskilla ve Akvila da vardır. Geminin kalkış yeri Kenkrea’dır. Kutsal Kitap, bu noktada dikkat çekici bir bilgiyi ekler: “Pavlus, daha önceden adak adamış olduğu için saçını kestirmiştir.” Bu davranış, yalnızca dışsal bir uygulama değil, Tanrı ile olan ilişkisi bağlamında derin bir anlam taşır.

Tanrı bizi Müjde’yi duyurmaya çağırdığında, bu çağrıya asla yalnız gitmeyiz. Müjde topluluk içinde yeşerir ve meyve verir; Tanrı her zaman halkı arasından birilerini hazırlar. Pavlus, Müjde’yi duyurmak için tanımadığı şehirlerden geçerek Atina’dan Korint’e geldiğinde bu yolculuk onun için hiç kolay olmamıştı. Daha önceki şehirlerde—Filipi, Selanik, Veriya—Müjde her duyurulduğunda zulüm ve karşı çıkışlarla karşılaşmıştı. Sadece halkın direnişi değil, aynı zamanda hizmetin yükünü tek başına taşıyor olmanın yalnızlığı da vardı Pavlus’un yüreğinde. Fakat Korint’te Pavlus, Rab’bin bir tesellisini tecrübe etti. Bu teselli, Tanrı’nın onun yanına koyduğu emektaşlar aracılığıyla geldi. Bu kutsal metin aracılığıyla bugün biz de şunu öğreniyoruz: Müjde’ye hizmet yalnız yapılmaz; Tanrı mutlaka bizim yanımıza birer emektaş koyar.

Pavlus Atina’ya yalnız başına gelmişti. Yabancı bir şehirde, sadece zaman geçirmekle kalmadı; çevresine dikkatlice baktı. İlk bakışta bu şehir felsefe, sanat ve bilgiyle dolu gibi görünüyordu. Ancak Pavlus’un gözünde, bu şehir putlarla dolu bir yerdi. O, gördü. Sayısız put, çeşitli tapınaklar, insan elleriyle yapılmış tanrılara edilen tapınmaları gördü. Atina kültürel olarak gelişmiş bir şehir olabilir ama ruhsal olarak kör bir yerdi. Pavlus, bu durumu asla görmezden gelmedi.

dirilişye geldiğinde, İsa Mesih’in dirilişini sevinçle kutlar ve ilahilerle yüceltiriz. Ancak dirilişte, sadece bir anma gününden fazlasını aramalıyız. Hristiyan yaşamı bütünüyle diriliş imanının üzerine kuruludur. Eğer İsa Mesih ölümden dirilmemiş olsaydı, imanımız boşa olur, hâlâ günahlarımızın içinde olurduk ve gelecek için hiçbir umudumuz olmazdı. Bu nedenle diriliş, yalnızca tarihsel bir olay değil, bugün yaşadığımız hayatı etkileyen, yönünü değiştiren bir güçtür. Bugün, 1. Korintliler 15. bölüm aracılığıyla diriliş imanının neden yaşamımızın temeli olduğunu ve bu imanı nasıl yaşayabileceğimizi birlikte ele alacağız.

müjdenin yayıldığı bu yolculukta her zaman Pavlus’un misyon yolculuklarına derin bir ilgi duyarız. Büyük elçi Pavlus, Müjde’yi duyurmak için şehirden şehre, havradan sokağa, huzurlu yerlerden zulmün ortasına kadar gitti. Ancak bu yolculukta yalnız değildi; onunla birlikte hizmet eden yoldaşları vardı. Ve onun duyurduğu Müjde’yi kabul eden insanların tutumu da çok önemliydi. Bugünkü metinde özellikle Veriya halkının tutumu aracılığıyla, bizlerin Müjde’yi nasıl kabul etmemiz gerektiğini ve Tanrı’nın kilisesini kurarken nasıl bir yürek taşımalıyız, bunu derinlemesine düşünmek istiyoruz

Pavlus ve Silas, Amfipolis ve Apollonia’dan geçerek Selanik’e geldiler. Orada bir Yahudi havrası vardı ve Pavlus her zamanki alışkanlığıyla havraya girerek art arda üç Şabat günü boyunca Kutsal Yazıları açıklayarak öğretti. Sadece vaaz etmekle kalmadı, anlamını da açıklayarak dinleyenlerin anlayışına hitap etti.

Her durumda Tanrı'nın iradesi gerçekleşir. Beklenmedik zorluklar ve sıkıntılar içinde bile Tanrı çalışmaktadır. Elçi Pavlus ve Silas, Filipi'de cinli bir cariyeyi iyileştirerek Müjde'yi yayarken büyük bir sıkıntıyla karşılaştılar. Ancak, içinde bulundukları umutsuz durumun ortasında Tanrı, harika bir kurtuluş eseri gerçekleştirdi. Bugün bu olayı inceleyerek Tanrı'nın gücünü ve ilahi planını derinlemesine düşünmek istiyoruz.

Tanrı’nın işleri her zaman mükemmeldir ve en küçük bir hata içermez. Bizler çoğu zaman kendi planlarımızla yola çıkarız ama Tanrı tüm yollarımızın üzerindedir. Bazen yollarımızı kapatır, bazen de hiç beklemediğimiz yerlere yönlendirir. İşte buna Tanrı’nın rehberliği ve egemen planı deriz. Pavlus’un ikinci müjdeleme yolculuğunda da Tanrı’nın bu harika rehberliğini açıkça görebiliyoruz.

Rab’bin işini yapmak için karar verip yola çıktığımızda, çoğumuzun içinde taşıdığı bir beklenti vardır:"Tanrı kesinlikle yolumu açacaktır." Müjdeyi yaymak, iyi işler yapmak, itaat etmek için ilerliyoruz; dolayısıyla her şeyin sorunsuz gitmesini bekliyoruz. Ancak Elçilerin İşleri 16. bölümde okuduğumuz bu pasaj, bu beklentimizi nazikçe sarsıyor ve bizi Tanrı'nın daha derin yönlendirmelerine davet ediyor. Elçi Pavlus, ikinci müjdeleme yolculuğundaydı. Asya bölgesine gidip Tanrı'nın sözünü duyurmak istiyordu. Fakat Kutsal Kitap şöyle diyor: Kutsal Ruh onların Asya’da Tanrı sözünü duyurmalarına izin vermedi (Elç. 16:6). Daha sonra Bithinya’ya gitmek istediler ama bu sefer de İsa'nın Ruhu buna izin vermedi (Elç. 16:7).